Ervaringen relatietherapie
Sjoerd en Eva: We zaten vast in ons patroon, er leek geen uitweg, althans wij konden hem niet vinden. Deze therapie heeft ons doen inzien hoe we elkaar, zonder het te willen, zelfs zonder het te weten, in de weg zaten. Ik was voortdurend op zoek naar bevestiging. Voor Eva was dat heel benauwend, zij kreeg het gevoel dat ze nooit uit zichzelf kon zeggen dat ze ergens blij mee was. Het moest voor haar gevoel altijd op commando, dat beklemde haar en dat maakte dat de bevestiging die ik (afgedwongen) kreeg nooit goed genoeg was. Ik voelde dat het niet van harte was en snapte niet waar hem dat in zat. Ik bleef maar vragen, zij trok zich alsmaar meer terug. Toen we eenmaal dit patroon doorzagen, was het eigenlijk niet zo moeilijk om er anders mee om te gaan. Dit heeft Eva bevrijdt en ik voel nu dat, als ik bevestiging krijg, het ook gemeend is. Ik heb leren omgaan met mijn behoefte aan bevestiging en heb leren wachten in plaats van afdwingen. Dat voelt goed.
Juul en Jeroen: We zaten alsmaar verstrikt in ruzies en ik zag dat Jeroen zich alleen maar meer terugtrok en afstandelijk werd. In deze therapie heb ik gezien hoe bang hij is dat ik hem in de steek zal laten. Zijn manier van omgaan met die angst was: zich alsmaar minder laten zien, zijn gevoelens verstoppen alsof het hem niet raakte wat er gebeurde. Toen er eenmaal ruimte kwam om zijn angst te laten zien, zag ik weer de Jeroen waar ik ooit verliefd op werd: gevoelig, betrokken. Doordat ik dat weer kon zien, werd ik ook zachter naar hem en verdween zijn angst dat ik hem zou verlaten. We zaten in een cirkel waar we niet uitkwamen. Door deze inzichten hebben we elkaar weer opnieuw leren kennen. Elkaar zien, elkaar horen, elkaar zacht maken, daar hebben we via opdrachten veel aan gewerkt…. We hebben weer meer evenwicht in onze relatie, door beter naar elkaar te luisteren, begrip te hebben voor de ander. Ieder mag zichzelf zijn.
Erica en Sjaak: Ik durfde vaak niet te zeggen wat ik fijn vond, of wat ik graag wilde. Vroeger bij mij thuis werd er nooit aan mijn moeder gevraagd wat zij vond, wat zij wilde. Dat was mijn voorbeeld. En ik kon me niet voorstellen dat Sjaak echt belangstelling had voor mij, dat mijn mening echt meetelde, dat ik iets mocht willen. Sjaak daarentegen had er last van dat ik nooit een eigen mening had, dat ik altijd zei: het maakt mij niet uit, of: zeg jij het maar. Daar kon hij gek van worden. Pas toen we zagen dat onze problemen te maken hadden met wat ik vroeger thuis had meegemaakt, konden wij er ons van losmaken. Het leek of wij eigenlijk de strijd van mijn vader en moeder aan het herhalen waren. Ik heb leren voelen dat ik ook de moeite waard ben, dat was een heel proces, maar het heeft mij en ons wel heel veel goed gedaan…
