Ervaringen individueel
Frans: ik voelde me opgejaagd, druk, chaotisch, ik sliep slecht, had veel last van hoofdpijn. Het enige wat ik deed was volhouden, maar dat hield ik op een bepaald moment niet meer vol. Ik heb in deze begeleiding leren voelen waar mijn grenzen liggen. Ik ging er altijd maar overheen zonder dat ik het in de gaten had. Ja, achteraf had ik het wel in de gaten, maar dan was het al weer mis.
Mieke: Ik had al de nodige relaties achter de rug en elke keer maakte de ander een einde aan de relatie. Waarom overkwam mij dit toch steeds? Tijdens de therapie werd mij de ruimte geboden om naar mezelf te kijken en werd (pijnlijk) voelbaar dat ik door mijn eigen gedrag iedereen van me afstoot, elke keer weer. Ik durf eindelijk te voelen hoeveel pijn en verdriet dit mij doet. Ik begon elke keer snel weer aan een volgende relatie. Ik heb geleerd om mezelf minder te hoeven bewijzen, ik durf meer mezelf te zijn en merk dat ik dichter bij mezelf kom. Ik heb er vertrouwen in dat het me gaat lukken om in een nieuwe relatie hierdoor om te gaan met mezelf en de ander.
Rens: Het leven van mijn partner is door ziekte ingrijpend veranderd en beperkt. Dat geldt ook voor mijn leven. Dat is niet erg, maar ik heb wel moeite met het vinden van mijn plek. Natuurlijk wil ik rekening houden met haar, ik wil van alles voor haar doen, maar te veel is ook niet goed. Ik weet dat ik haar dan te veel ontneem. Daarnaast heb ik ook nog een eigen leven, hoewel dat vaak niet zo voelt. Uiteindelijk wil ik, naast haar, ook mezelf trouw blijven, maar ik kan me heel schuldig voelen als ik geniet en besef dat mijn partner hier niet meer van kan genieten. Tijdens deze therapie heb ik mezelf deze vragen durven stellen, durven erkennen wat toch ook mijn behoeften zijn. Langzaam leer ik hier mee om te gaan.
Sabine: ik wilde er steeds maar over praten, herhalen wat er is gebeurd, ik wilde voelen zodat een en ander langzaam een plek in mijn leven kon krijgen. Doordat ik steeds maar weer kon vertellen, kwam er steeds meer ruimte om mijn verdriet te mogen voelen. Ik durfde langzaamaan mijn verdriet te delen met iemand en daarin stappen te zetten. Die stapjes waren voor mijn omgeving vaak niet groot genoeg. Ik ben blij dat ik in deze therapie op mijn eigen tempo, op mijn manier stappen kon zetten. Ik voelde me veilig, dat gaf ruimte.
Inge: Ik was erg vervreemd van mijn gevoel. Ik wist niet eens hóe ik naar mijn gevoel moest luisteren. Daardoor deed ik dingen zonder dat ik me ervan bewust was wat het met me deed. Tijdens de begeleiding van Rian ontdekte ik dat mijn lichaam en geest vaak los van elkaar leken te opereren. Zelfs als ik paardreed, was het alsof ik niet echt contact kon maken. Omdat ik zoveel ‘in mijn hoofd’ zat, kon ik mijn benen niet echt voelen. Toen dat herkenbaar werd, veranderde er zoveel voor mij. Zelfs het paardrijden werd zoveel leuker en zoveel waardevoller. Ik voelde het paard onder mij, ik kon meevoelen, meebewegen met mijn paard. Het rijden werd zoveel meer een feest. Ik voelde me veel meer verbonden met mijn paard en het is zelfs zo dat vanuit het voelen van die verbinding met mijn paard ik me langzaamaan ook meer durfde te verbinden met andere mensen…
